***

Баян буркуе. У двары
Напаўразбуранага дома
Матыў прыцішаны стары
Гучыць утульна і знаёма.

Калісьці сад ля дома цвіў,
Збіраліся ў нядзелю госці…
Жыццё кароткае наўздзіў,
Ніяк не вернеш маладосці.

Не знойдзеш згадак анідзе
Пра нараджэнні ці хаўтуры,
Ніхто не ўспомніць тых людзей
У дзень кастрычніцкі пануры.

Спусцелы дом… Якой бяды
Не бачыў ты? Якога ліха?
Цяпер дзівак прыйшоў сюды
І на баяне грае ціха.

І верыць ён, што людзі зноў
Прыедуць – і сабе не здрадзяць…
Як вы, сыны гаспадароў?
Ці добра жывяце ў Канадзе?