***

Паўзе да сонца дзікі вінаград —
Зяленіць ён празрыстую прастору.
За агароджай — рэгулярны сад,
А па-над ім паветранае мора.

На дыбачках зайду за жываплот,
Убачу: ты малюеш сад і лета.
Няўжо пазбавіць можа ад турбот
Цябе занятак несучасны гэты?

Не ацаню я працы мастака,
Але малюй. Перашкаджаць не буду.
Няхай твая пяшчотная рука
Цяпер алоўку давярае цуды.

Вядзе мяне дарога ў цішыню.
Як добра, што трава прыглушыць крокі…
Я ўжо цябе ніколі не прысню:
Лаза чужою стала, сад — далёкім.