Мікола Зэраў (1890–1937)

Пад Новы год

Ішоў дадому, цукар нёс пайковы,
Аб працы думаў — горкі мой прысуд...
Свяціў агнёвай стужкай Галівуд
У чарах навагодняе абновы.

Скрозь шамацела. Рады святам новым,
Насустрач невядомаму йшоў люд;
Мароз прыбраў учорашні ўвесь бруд,
Што сэрца ціснуў, накладаўшы ковы.

Мінала зайздрасць, суцішаўся шал...
Што ж! Хай вяршыцца бедны рытуал
Звычайнае сустрэчы пілігрыма.

Няхай юнак у мроях давідна
Схіляецца з бяздумнымі вачыма
Над шклянкаю ружовага віна.

(З украінскай)

Пеё Явараў (1878–1914)

***

Смугой пакрыліся нябёсы,
Дождж столькі дзён няспынна цёк.
І без святла мярцвее ўвосень
Зямля, загорнутая ў змрок.

Не страціць сонца хай запалу.
Ці хочаш летні ўбачыць строй?
Ох, позна... Бо падрыхтавала
Зіма бялюткі саван свой.

(З балгарскай)

Рычард Олдынгтан (1892–1962)

Амальфі

Мы спусцімся да цябе,
О глыбокае, глыбокае мора,
І паплывём па тваіх бледных зялёных хвалях,
Як раскіданыя пялёсткі.
Мы спусцімся да цябе з узгоркаў,
Ад духмяных лімонных прысад,
Ад гарачага сонца.
Мы спусцімся,
О Таласа,
І паплывём
Па тваіх бледных зялёных хвалях,
Як пялёсткі.

(З англійскай)

Эдгар По (1809–1849)

Гімн

І ў ноч, і ў раніцы глухія
Ты чула гімн мой, о Марыя!
Хваробы прыйдуць ці спакой —
Будзь, Багародзіца, са мной.
Калі ляцяць гадзіны ярка,
На небе — ані хмары шпаркай,
Душа імкнецца ў барацьбе
І да твайго, і да цябе.
Шторм лёсу зруйнаваў, павер,
Маё былое. І цяпер
У будучыню новы крок —
Тваё ды ты разгоняць змрок!

(З англійскай)

Стывен Крэйн (1871–1900)

***

Падарожнік
Спасціг шлях да праўды
І застыў ад здзіўлення:
Сцежка густа парасла быллём.
«Ага! — сказаў ён. —
Здаецца, тут ніхто не хадзіў
Ужо даўно».
Потым ён убачыў: кожная былінка —
Востры нож.
«Ну, — прамармытаў ён урэшце, —
Вядома, ёсць іншыя дарогі».

(З англійскай)

Роберт Фрост (1874–1963)

Дробная птушка

Прагнаў я птушку, каб яна
Удзень не пела ля акна;

У ладкі пляснуў праз парог —
Здаецца, больш трываць не мог.

Мая віна тут, не яе:
Як птушка ўмее, так пяе.

Зусім няправільна, відаць,
Знікнення песні зажадаць.

(З англійскай)

Томас Эрнэст Х’юм (1883–1917)

Восень

Увосень ноччу дотык халадку.
Я йшоў на шпацыр.
І бачу — месяц нахіліўся над парканам,
Як селянін чырванатвары.
Я гутарыць не стаў, адно кіўнуў.
Наўкол віселі зоркі ў задуменні,
Збляднелыя, як гарадскія дзеці.

(З англійскай)

Сара Тысдэйл (1884–1933)

***

Будзе дожджык ласкавы, запахне раллёй,
Будзе ластавак свіст і палёт над зямлёй,

Ноччу ў сажалцы гучныя спевы рапух,
Кветкі слівы бязважкія, як белы пух,

Мітуслівых заранак агеньчык руды —
Даляцяць птушак пошчакі з плоту сюды.

І не скажа ніхто, што мінула вайна,
Успамінаў ужо не пакіне яна.

Не згадае ні дрэва, ні птушка павек,
Калі знікне раптоўна з Зямлі чалавек.

І Вясна, што прачнецца на золку сама,
Не адчуе, напэўна, што нас тут няма.

(З англійскай)